Շառլ Պերրոն ամեն ինչին նայում էր լավ կողմից։ Նա թագավորներին և թագաժառանգներին ներկայացնում էր ագահ։ Իր հեքիաթների մեջ բարին կարող էր հաղթել ուժեղ չարին։ 1697 թվականին հրատարակվեց նրա առաջին գիրքը։ Նա շատ մեծ տարիքում է հայր դարձել և բանն այն էր, որ նրա գրած հեքիաթները խառնում էին իր որդու գրածի հետ, քանզի առաջին հրատարակության մեջ հեղինակի անվան տեղը գրված էր որդու անունը։ Այդ ժամանակ որդին 17, իսկ հայրը 69 տարեկան էր։ Նաև մեզ բոլորին ծանոթ <<Կարմիր Գլխարկը>> նա է գրել։
Ձմեռային ճամբար
25․01․2022թ – ամփոփում
Այսօր առավոտյան մենք սկսեցինք կարդալ տրված գրողների պատմվածքներից։ Հետո եղավ քիմիայի դաս, 7/1 դասարանը գնաց, իսկ վեցերորդ դասարանցիները և 7/6 ը մնաց դասարանում և շարունակեց կարդալը։ Մեզ տրված էին տարբեր ուղղություններ, և ես ընտրել էի smm – ը։ Մեզ պատմեցին բիզնեսի ամենակարևոր և պարզ բաների մասին։ Մենք, վերադառնալով քոլեջից, եկանք պարի դասարան։ Մի քանի պար պարեցինք և գնացինք ետ դասարան՝ քննարկելու վաղվա օրը։
Ռուսերենից հայերեն թարգմանություն Անիի և Մոնիկայի կողմից
Կելտական արվեստ և կրոն
Հին կելտերի նյութական եւ հոգեւոր մշակույթը թողել է հարուստ ժառանգություն: Քրիստոնեության ազդեցության տակ գտնվող շատ կրոնական ծեսեր վերափոխվեցին, սակայն նույնիսկ այսօր նեոպագանները և միայն նրանք, ովքեր անտարբեր չեն, տոնում են Բելթեյնը, Սամհայնը, Իմբոլկը և կելտերի տարեկան շրջապտույտի այլ տոները: Բարդ ու հարուստ դիցաբանությունը հիմք հանդիսացավ բազմաթիվ լեգենդների եւ գրական ստեղծագործությունների։ Կելտական ժողովուրդները ճարտարապետական նշանակալի ժառանգություն չեն թողնել: Լինելով հիմնականում քոչվոր ցեղեր՝կելտերը չեն կառուցել մոնումենտալ տաճարներ, հոյակապ պալատներ եւ դամբարաններ: Միևնույն ժամանակ, նրանք զարգացրել են գեղարվեստական արհեստներ:
Ամենահայտնի հուշարձաններն են կելտական քարե խաչերը, որոնք զարդարված են փորագրություններով: Դրանք քրիստոնեական խաչի մի տեսակ են, որի խաչի մեջտեղում պատկերված է շրջան: Սրանք առաջացել են Սուրբ Պատրիկի ժամանակ. նա միավորել է քրիստոնեական դավանանքը (խաչը) և հեթանոսական խորհրդանիշը արև (շրջան): Քսաներորդ դարում կելտական խաչը ստացավ նոր մեկնաբանություն՝ դառնալով ուլտրա-աջի արմատական խմբերի խորհրդանիշը։ Կելտերը հատկապես գիտակ էին զարդերի մեջ, նաև զարդերը կրում էին թե՛ տղամարդիկ, թե՛ կանայք: Դրանցից ամենահայտնին կոչվում է торквес,կամ шейная гривна: Այն պատրաստված էր ոսկուց եւ բրոնզից, եւ միայն բարձրաստիճան կելտերն էին իրավասու կրել այն: Հնագետների կողմից հայտնաբերված Տորքվեները վկայում են զարդերի աշխատանքի մանրամասնության մասին: Դասական օրինակ է ոսկե гривна Викса։
Գտնված արտեֆակտները՝ բրոշներ, սաղավարտներ, վահաններ, զենքի նմուշներ, թասեր և մետաղադրամներ, պատված են տարօրինակ հյուսած զարդերով:Այս կելտական նախշերը դեռևս հայտնի են այսօր և հանդիպում են արվեստի տարբեր ձևերով՝ զարդերից մինչև դաջվածքներ: Կելտերի հավատալիքներն ու դիցաբանությունը հետազոտության համար հետաքրքիր ոլորտ է:Այս հեթանոս ժողովուրդները ունեին հսկայական պանթեոն, որը ներառում էր հարյուրավոր աստվածներ:Իրենց առաջնորդներից վեր կելտերը գնահատում էին դրուիդներին՝ քահանաներին, ովքեր պատասխանատու էին կրթության, գիտելիքների փոխանցման և բանահյուսության համար:Դրուիդները հավաքվում էին սուրբ պուրակներում և ծեսեր էին կատարում։ Հակառակ տարածված կարծիքի, մարդկային զոհաբերությունները հազվադեպ էին կիրառվում:Սակայն կելտերը մեկ այլ բարբարոս սովորույթ ունեին.Նրանք պարտված հակառակորդների գլուխները կապում էին ձիերի վրա՝ մեկնելով նոր ճակատամարտի, ինչպես նաև զարդարում էին նրանց տները։Ինչքան շատ նման «ավարներ» ուներ ռազմիկը, այնքան ավելի մեծ հարգանքի էր արժանի։Որպեսզի գլուխները չքայքայվեն, դրանք զմռսում էին մայրու յուղով։Կելտերը նույնպես մեծ նշանակություն էին տալիս հետմահու կյանքին, հավատում էին հոգու անմահությանը։Հանգուցյալներին հանդիսավոր կերպով ուղեկցել են իրենց վերջին ճանապարհորդության ժամանակ, իսկ գերեզմաններում հնագետները հայտնաբերել են այնպիսի իրեր, որոնք կարող են օգտակար լինել հաջորդ աշխարհում՝ սպասք, փող, զենք:Որոշ մարտիկներ թաղվեցին իրենց ձիերի հետ միասին: Հոգիների վերաբնակեցման հավատքի շնորհիվ կելտերը ռազմական ոլորտում ցուցաբերեցին արտասովոր քաջություն և քաջություն:Գերազանց մարտական հմտությունների, բարձրորակ երկաթյա զենքերի և հմուտ ձիավարության հետ միասին դա նրանց դարձրեց ուժեղ հակառակորդներ և օգնեց ենթարկել հսկայական տարածքների:
Материальная и духовная культура древних кельтов оставила богатое наследие. Многие религиозные обряды под влиянием христианства трансформировались, но и сегодня неоязычники и просто неравнодушные отмечают Белтейн, Самайн (Хэллоуин), Имболк и другие праздники годичного цикла кельтов. А сложная и богатая мифология легла в основу многих преданий и литературных произведений. Кельтские народы не оставили после себя значимого архитектурного наследия. Будучи преимущественно кочевыми племенами, кельты не строили монументальных храмов, пышных дворцов и усыпальниц. При этом они обладали развитыми художественными ремеслами. Самые знаменитые памятники – кельтские каменные кресты, украшенные затейливой резьбой. Они представляют собой разновидность христианского креста, на средокрестие которого наложен круг. Эти артефакты появились при Святом Патрике: он объединил христианский символ веры (крест) и языческий символ солнца (круг). В XX в. кельтский крест получил новую трактовку, став символом радикальных группировок ультраправых. Кельты были особенно сведущи в ювелирном деле, причем украшения носили и мужчины, и женщины. Самое известное из них называется торквес, или шейная гривна. Изготавливали его из золота и бронзы, и носить его вправе были лишь кельты высокого ранга. Найденные археологами торквесы свидетельствуют о тонкости ювелирной работы. Классический пример – золотая гривна Викса (480 г. до н. э.). Найденные артефакты – броши, шлемы, щиты, образцы оружия, чаши и монеты – покрыты причудливыми плетеными орнаментами. Эти кельтские узоры популярны и сегодня и встречаются в разных направлениях искусства – от ювелирных изделий до татуировки. Поверья и мифология кельтов – интересное поле для исследований. Эти языческие народы обладали огромным пантеоном, включавшим сотни божеств. Превыше своих вождей кельты ценили друидов – жрецов, отвечавших за образование, передачу знаний и фольклора. Друиды собирались в священных рощах и проводили ритуалы. Вопреки распространенному мнению, человеческие жертвоприношения практиковались редко. Зато был у кельтов другой варварский обычай. Головы своих побежденных противников они привязывали к лошадям, отправляясь в новый бой, а также украшали ими жилища. Чем больше таких «трофеев» было у воина, тем большего уважения он заслуживал. Чтобы головы не разлагались, их бальзамировали с помощью кедрового масла. Также кельты придавали огромное значение загробной жизни, верили в бессмертие души. Усопших провожали в последний путь торжественно, а в захоронениях археологи обнаруживали предметы, которые могли пригодиться на том свете: посуду, деньги, оружие. Некоторых воинов хоронили вместе с их лошадьми. Благодаря вере в переселение душ, кельты проявляли незаурядную отвагу и доблесть на военном поприще. В совокупности с прекрасными боевыми навыками, качественным железным оружием и умелой верховой ездой, это делало их сильными противниками и помогало подчинить огромные территории.
21․01․2022 – ամփոփում
Մենք այսօր ունեցել ենք ֆիզիկայի դաս։ Մենք փորձում էինք կռահել, թե փոքրիկ քառակուսին ինչ նյութից է պատրաստված։ Ֆիզիկայից հետո մենք գնացինք տեխնոլոգիայի դասարան։ Քանզի այս շաբաթ մեր մոտ ֆրանսիական թեմա էր, մենք կերանք համեղ կրուասաններ և խմեցինք թեյ։ Մենք ֆրանսիական նկարիչների նկարներից կամ ուղղակի ֆրանսիական թեմայով նկարներ նկարեցինք կտորի վրա, որը հետագայում պետք է կարվի և դառնա պայուսակ։ Մենք ունեցանք քիմիայի դաս, բայց ես այդ թեմաները սովորել էի տարվա սկզբում և 7/1 դասարանը պետք է լրացներ այդ ամենը։ Քիմիայից հետո գնացինք բասկետբոլի։ Այսպես ավարտվեց մեր շաբաթվա վերջին օրը։
Ֆրանսիական խոհանոց նախագիծ (Անիի և Մոնիկայի կողմից)
Պրեզենտացիա
Ռուսերենից հայերեն թարգմանված Ֆրանսիայի պատմության մասին տեղեկություն
Классическая французская кухня ведет свое начало от Короля Франциска I, правившего в 16 веке. В это время появилась так называемая «буржуазная кухня», являющаяся нечто средним между кухней простого народа и «высшей кулинарией».Обед обычного буржуа начинался с вступления (закусок и первого блюда), затем подавалась основная часть (блюда из мяса и рыбы), а в качестве завершения трапезы употребляли сыры и фрукты.В 18 веке Франция стала занимать одну из ведущих ролей в Европе, вследствие чего французская кухня распространилась среди всей европейской аристократии.Вне зависимости от материального и общественного положения еда играет очень важную роль в жизни французов. Французские кулинары традиционно готовят только из свежайших ингредиентов, стремясь сохранить все особенности продукта после тепловой обработки.
Դասական ֆրանսիական խոհանոցը սկիզբ է առել 16-րդ դարում կառավարող Ֆրանցիսկոս I թագավորից: Այս ժամանակ ի հայտ եկավ այսպես կոչված «բուրժուական խոհանոցը», որը խաչ է հասարակ ժողովրդի խոհանոցի և «բարձրագույն խոհարարության» միջև։Սովորական բուրժուայի լանչը սկսվում էր նախաբանով (նախուտեստներ և առաջին ճաշատեսակ), ապա մատուցվում էր հիմնական մասը (մսով և ձկան ուտեստներով), իսկ ճաշի վերջում օգտագործվում էին պանիրներն ու մրգերը։18-րդ դարում Ֆրանսիան սկսեց զբաղեցնել Եվրոպայի առաջատար դերերից մեկը, ինչի արդյունքում ֆրանսիական խոհանոցը տարածվեց ողջ եվրոպական արիստոկրատիայի մեջ։Անկախ նյութական և սոցիալական կարգավիճակից՝ սնունդը շատ կարևոր դեր է խաղում ֆրանսիացիների կյանքում։ Ֆրանսիացի խոհարարները ավանդաբար պատրաստում են միայն ամենաթարմ բաղադրիչներից՝ փորձելով պահպանել արտադրանքի բոլոր հատկանիշները ջերմային մշակումից հետո։
Պատմություն
Բագետի ստեղծման վերաբերյալ մի քանի պատմություններ կան, սակայն դրանցից ոչ մեկը վերջնականորեն չի հաստատվել։
Ըստ առաջին վարկածի՝ բագետի ստեղծումը վերագրվում է Նապոլեոնյան պատերազմների դարաշրջանին: Հացթուխները հատուկ պատրաստում էին երկար և բարակ հացեր, որպեսզի զինվորները կարողանային դրանք տեղափոխել իրենց շալվարների մեջ դրած։ Այս վարկածը ամենակասկածելիներից է․ նախ՝ ակնհայտ է, որ հացը տեղափոխելու այդ միջոցը այդքան էլ հարմարավետ չէ: Պատկերացրեք, թե ինչի կվերածվեր հացը երեկոյան ընթրիքի ժամանակ։ Բացի այդ, բագետը նախատեսված չէ երկար պահպանման համար (ինչը շատ անհրաժեշտ է ռազմական սննդի համար): Այն չորանում է պատրաստումից մի քանի ժամ անց։
Ըստ մեկ այլ վարկածի՝ բագետը ֆրանսիական արտադրանք չէ: Այն ավստրիական է, իսկ ավելի կոնկրետ՝ վիեննական։ 1839 թվականին Փարիզում բացվեց «Վիեննական հացի խանութ» և վերջինիս ապրանքներից մեկը՝ բագետը, շուտով դարձավ հայտնի և՛ Ֆրանսիայի մայրաքաղաքում՝ Փարիզում, և՛ երկրի մյուս քաղաքներում։
Այլ հետազոտողներ կարծում են որ բագետի ծագումը կապված է 19-րդ դարում Փարիզի մետրոպոլիտենի կառուցման հետ։ Թունելը փորում էին Ֆրանսիայի տարբեր շրջաններից եկած բանվորներ, որոնց մեծ շատ հաճախ տարաձայնություններ ու վեճեր էին առաջանում, և քանի որ նրանցից յուրաքանչյուրը իր մոտ ուներ դանակ՝ հաց կտրելու համար, այդ վեճերը շատ հաճախ կարող էին լավ ավարտ չունենալ։ Այդ ժամանակ մետրոյի նախագծի հեղինակը՝ Ֆյուլժանս Բյենևյուն խնդրեց հացթուխներին պատրաստել այնպիսի հաց, որը կարելի էր կտրել ձեռքով։ Սա հնարավորություն կտար աշխատողներից վերցնել դանակները։ Հետաքրքրական է, որ իրականում բագետը ավելի հաճելի է կտրել ձեռքով, այլ ոչ թե դանակով։
Մեկ այլ տարբերակ ասում է, որ 1920-ական թվականներին Փարիզում օրենք դուրս եկավ, որը արգելում էր հացի արտադրամասերը բացել առավոտ 4-ից շուտ։ Այդ պատճառով հացթուխները չէին հասցնում պատվիրատուներին թարմ հաց հասցնել։ Այդ ժամանակ նրանք հայտնաբերեցին (կամ էլ վերցրեցին վերոնշյալ վիեննական հացի խանութից) հեշտ պատրաստվող հացի բաղադրատոմսը։
Այնուամենայնիվ, «ավանդական ֆրանսիական բագետ» հասկացությունը և վերջինիս բաղդրատոմսը ձևավորվել է միայն 1993 թվականի սեպտեմբերին, երբ ֆրանսիական կառվարությունը հրապարակեց «դեկրետ հացի մասին», որպեսզի պաշտպանի ավանդական հացի արտադրամասերը մեծ սուպերմարկետների ճնշումից, որոնք պատրաստում և վաճառում էին ավելի մեծ քանակով, բայց ավելի անորակ բագետներ։
Ռուսերենից հայերեն թարգմանված հատված կրուասանի մասին
Удивительно, но первоначально круассаны не имели никакого отношения к Парижу и Франции в целом. Впервые такие булочки начали печь еще в XIII веке австрийские пекари. Легенда гласит, что во время осады Вены османским воинством они работали день и ночь и случайно услышали, как турки делают подкоп. Проявив бдительность, пекари сообщили об услышанном военному руководству и попытку захвата предотвратили. В память об отражении атаки Османской империи стали выпекать булочки в виде полумесяца, изображенного на турецком флаге.
Զարմանալի է, բայց ի սկզբանե կրուասանները ոչ մի կապ չունեին Փարիզի և ընդհանրապես Ֆրանսիայի հետ։ Առաջին անգամ նման բլիթներ թխվել են 13-րդ դարում ավստրիացի հացթուխների կողմից։ Ավանդությունն ասում է, որ օսմանյան բանակի կողմից Վիեննայի պաշարման ժամանակ նրանք գիշեր-ցերեկ աշխատում էին և պատահաբար լսում էին, թե ինչպես են թուրքերը փորում։ Հացթուխները, լինելով զգոն, իրենց լսածը հայտնել են զինվորական ղեկավարությանը, և գրավման փորձը կանխվել է։ Ի հիշատակ Օսմանյան կայսրության հարձակումը հետ մղելու, նրանք սկսեցին թխել բլիթներ՝ թուրքական դրոշի վրա պատկերված կիսալուսնի տեսքով։
Ռուսերենից հայերեն թարգմանված տեղեկություն մակարոնի մասին
По некоторым рассказам, макароны были созданы в 791 году в итальянском монастыре, а Екатерина Медичи, женившаяся на короле Франции Генрихе II, привезла их во Францию в 1533 году. С тех пор макароны пользовались большим успехом во Франции и особенно при дворе Версаля. Макароны изготавливались не только в Париже, но и во многих французских городах, даже если количество ингредиентов и внешний вид варьировались от города к городу, от пекарни до хлебопекарни. Но оригинал макарон немного отличался от пирожных в том виде, в каком мы его знаем сегодня. Он состоял только из одного печенья и не имел начинки. История парижского макарона начинается в середине 19 века. Знаменитый парижский кондитер Maison Ladurée впервые сделал эту выпечку в 1890-х годах, и с тех пор рецепт не менялся.
Ըստ որոշ պատմությունների՝ մակարոնեղենը ստեղծվել է 791 թվականին իտալական վանքում, իսկ Եկատերինա դե Մեդիչիին դրանք Ֆրանսիա է բերել 1533 թվականին։ Այդ ժամանակից ի վեր մակարոնեղենը մեծ հաջողություն է ունեցել Ֆրանսիայում և հատկապես Վերսալի արքունիքում։ Մակարոնին պատրաստում էին ոչ միայն Փարիզում, այլև ֆրանսիական շատ քաղաքներում, նույնիսկ եթե բաղադրամասերի քանակն ու տեսքը տարբեր էին քաղաքից քաղաք, հացթուխից հացթուխ: Բայց օրիգինալ մակարոնեղենը մի փոքր տարբերվում էր մակարոնեղենից, ինչպես մենք գիտենք այսօր: Այն բաղկացած էր միայն մեկ թխվածքաբլիթից և չուներ միջուկ։ Փարիզյան մակարոնեղենի պատմությունը սկսվում է 19-րդ դարի կեսերից։ Հայտնի փարիզյան հրուշակագործ Maison Ladurée-ն առաջին անգամ պատրաստել է այս խմորեղենը 1890-ականներին, և այդ օրվանից բաղադրատոմսը չի փոխվել:
Փարիզյան մակարոնեղենի պատմությունը նույնպես բարի կամքի ու ողորմության պատմություն է։ 2005 թվականին փարիզյան մեկ այլ հայտնի հրուշակագործ Պիեռ Հերմեն հիմնեց Մակարոնեղենի ազգային օրը: Այս միջոցառումը զուտ բարեգործական է։ Ամեն տարի մարտի 20-ին դուք կարող եք գալ հանրապետության բազմաթիվ հրուշակեղենի խանութներ, և ասոցիացիային ուղղված նվիրատվության դիմաց դուք կստանաք մակարոն:
19․01․2022 – ամփոփում
Մենք այսօր ընդհանուր պարապմունքից հետո հավաքվեցինք և սկսեցինք պատրաստվել ճամփորդությանը։ Նստեցինք ավտոբուս և շարժվեցինք դեպի Լեռնանիստ։ Հասնելուն պես սկսեցինք ուտել մեզ հետ բերած ուտելիքները։ Այնուհետև մեզ սահնակներով բարձացնում էին վերև, և այնտեղից մենք սահում էինք։ Վերջում մի քիչ ձնագնդիկ խաղացինք և թեյախմությունից հետո վերադարձանք դպրոց։
18․01․2021 – ամփոփում
Ես այսօր դասերին ներկա չեմ եղել, քանզի ընկեր Գոհարի և ընկեր Հասմիկի հետ գնացել էինք Ծաղկունք գյուղ։ Ճանապարհին խաղեր խաղացինք և ծանոթացանք միմյանց հետ։ Տեղ հասնելուն պես սկսեցինք ձնագնդիկ խաղալ։ Ես վախենում եմ շներից, բայց մյուսները մտան շներով լի տարածքը։ Վերջում իհարկե թեյախմություն ունեցանք և իհարկե ճանապարհին խաղալով վերադարձանք դպրոց։
17․01․2022 – ամփոփում
Այսօր ընկեր Ստելլայի ծննդյան օրն էր։ Մենք մի քանի օր առաջ արդեն պատրաստվել էինք։ Սկզբում ընկեր Ստելլան անցավ quest, իսկ հետո մտավ դասարան և մենք նրան շնորհավորեցինք։ Նա շատ ուրախ էր։ Հետո հանդիպեցինք մարդաբաններին։ Նրանք պատմեցին մեզ շատ հետաքրքիր տեղեկություններ կմախքների մասին։ Մենք մոտիկից տեսանք իրական ոսկրեր և գանգեր։ Այնուհետև վերադարձանք դասարան և խաղացինք մաֆիա։ Օրը շատ հետաքրքիր անցավ։
14․01․2022թ․
Այս անգամ մենք առավոտից պատրաստվում էինք ուտեստների պատրաստմանը։ Մի քանի հոգով գնացինք խանութ, որպեսզի գնենք անհրաժեշտ մթերքները, իսկ մնացածը մնացին գրադարանում։ Մենք գնեցինք անհրաժեշտ ապրանքները և վերադարձանք դպրոց։ Մինչ ընկեր Ստելլան պատրաստում էր, մենք մի քիչ UNO քարտերով խաղացինք։ Հետո բաժանվեցինք խմբերի։ Ես և մի քանի աղջիկ միսն էինք կտրում։ Պատրաստեցինք տակո և գինով ու մրգերով խմիչք։ Նստեցինք սեղան և բոլորս միասին կերանք։ Ամեն ինչ շատ համեղ էր։
13․01․2022թ․ – ամփոփում
Ընդհանուր պարապմունքից հետո մենք վերադարձանք ընկեր Ստելլայի հետ դասարան։ Ընկեր Ստելլան մեզ բաժանեց խմբերի և թարգմանություններ տվեց։ Մենք թարգմանում էինք ռուսերենից հայերեն։ Երկրորդ ժամին, երբ բոլորը ավարտել էին թարգմանությունները, ընկեր Ստելլան տվեց երկու րոպե ժամանակ, որպեսզի սովորենք մեր հատվածները և պատմենք։ Հետո երկու ժամ ընտրություն էր։ Մեր թատրոնի խումբը պատրաստվում է ելույթի։ Երկար ընդմիջումից հետո բոլոր ջոկատներին կանչեցին մարմարյա սրահ։ Մենք շնորհավորեցինք հին Նոր Տարին՝ երգերով և պարերով։ Վերջին ժամին մենք հավաքվել էինք դասարանում և քննարկում էինք, թե ինչ ուտեստներ ենք պատրաստելու վաղը խոհանոցում։ 2։00 – ին վերջացան մեր դասերը։
Անի Քարամյան,Ավագ դպրոց,9-րդ դասարան 